نوستالژی| بنای «بنایی» در ورزش خراسان

به گزارش شهرآرانیوز؛ قدمت ورزش نوین در خراسان به اواخر قرن ۱۳ خورشیدی برمی گردد. در حدود ۱۲۰ سالی که از اولین نشانه‌های بروز ورزش‌های نوین در مشهد می‌گذرد، صد‌ها ورزشکار در رشته‌های مختلف افتخارآفرینی کرده اند. نام‌هایی که برخی از آن‌ها نه تنها در تاریخ ورزش خراسان، بلکه در پهنه ورزش ایران ماندگار شده اند. آنچه در ادامه می‌خوانید، معرفی یکی از این صد‌ها بزرگ ورزش خراسان است که به همت و تلاش ستودنی حسن باغبان در سه جلد کتاب ارزشمند دایرةالمعارف نامداران ورزش خراسان گردآوری و تدوین شده است.

حسین بنایی | زاده سال ۱۲۹۰، آرمیده در سال ۱۳۷۰

سال ۱۲۹۰ در مشهد به عرصه گیتی پا گذاشت. وی یکی‌دیگر از نام‌آورانی است که نامش در لابه‌لای برگ‌های تاریخ ورزش کشور باقی مانده است. او در سال ۱۳۱۴ عضویت تیم فوتبال باشگاه فردوسی مشهد را که قدیمی‌ترین باشگاه کشور است، برعهده داشت و بر سکوی قهرمانی مشهد ایستاد. وی از دبیران ورزش دبیرستان‌ها و جزو اولین کسانی بود که در زمینه آکروبات فعالیت کرد. بنایی علاوه بر فعالیت در رشته‌های مختلف تیمی، علاقه وافری به کوهنوردی و غارنوردی داشت و توانست بر فراز قله‌های متعدد کشور بایستد و غار‌های فراوانی را بپیماید. وی همچنین به قله‌های فوجی‌یاما در ژاپن و من‌بلان در فرانسه، بلندترین قله اروپای غربی با ۴۸۰۷ متر ارتفاع، صعود کرد.

وی در سرودن شعر، نقاشی و خط نیز تبحر داشت. حسین در سال ۱۳۱۶ به‌عنوان دبیر ورزش دبیرستان‌های مشهد مشغول به کار شد. مدتی بعد حسب دستور رسیده از تهران قسمتی با عنوان دایره تربیت‌بدنی به اداره فرهنگ افزوده شد و رسما نام وی به‌عنوان اولین سکان‌دار ورزش خراسان ثبت شد. مسئولیت تربیت‌بدنی برعهده رئیس اداره فرهنگ هر شهر بود، اما با گماردن فردی به‌عنوان مدیرفنی دایره تربیت‌بدنی امور محوله را مدیرفنی انجام می‌داد.

این وضعیت تا سال ۱۳۵۰ ادامه داشت و در آن زمان بود که جعفریان رسما به‌عنوان مدیرکل تربیت‌بدنی خراسان منصوب شد. بنایی در اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور سرپرستی تیم مشهد را برعهده داشت. او اسفند ۱۳۲۵ به عضویت شورای‌عالی ۳۵ نفره تربیت‌بدنی کشور درآمد؛ در این شورا نماینده شنا بود و از سایر اعضای این شورا می‌توان به دکتر کنی رئیس کمیته ملی المپیک، خاتم، ابتهاج، عامری و خانم‌ها دکتر مصاحب، دکتر یوسفی، صفیه فیروز و... اشاره کرد.

آقای حمزه وحدت نقل می‌کردند حسین بنایی می‌گفت: زمانی که در آمریکا تحصیل می‌کردم، مدتی از ارسال پول از ایران جلوگیری کردند. مانده بودم چه کنم؟! در ایران مدتی نقاشی کار کرده بودم. یک‌روز رفتم داخل آرایشگاهی سرم را اصلاح کنم و به آرایشگر گفتم پول ندارم، اما اگر اجازه بدهی من همین‌جا می‌نشینم و هر کس آمد اصلاح، من تصویر او را می‌کشم و به وی می‌دهم. هرچه پول دادند درصدی از آن پول مال تو. آرایشگر هم قبول کرد و تا زمانی که از ایران برایم پول نیامده بود، اموراتم به همین شکل می‌گذشت و هنرم در آمریکا به دردم خورد.

بنایی خط خوشی هم داشت و دو تابلو خوش‌نویسی از وی که به آقای وحدت هدیه داده‌اند، در منزل ایشان دیده می‌شود. بنایی دوره دکتری تربیت‌بدنی را در آمریکا به پایان رساند و مدت‌ها به‌عنوان معاونت وزارت فرهنگ و رئیس سازمان ملی پیشاهنگی کشور فعالیت کرد. او در دوره تصدی‌اش با تشکیل اردو‌ها و کلاس‌های متعدد ورزشی و پیشاهنگی، جوانان و دبیران ورزش را به اردو‌ها کشاند تا هرچه بیشتر آنان را با ورزش مأنوس کند. دکتر بنایی ساعت ۵ بعدازظهر ۱۲ مهر ۱۳۷۰ در بروکسل بلژیک دار فانی را وداع گفت.